زندگینامه رونالدینیو
رونالدو ده آسیس موریرا، زادهٔ ۲۱مارس ۱۹۸۰، که بیشتر با نام‌های رونالدینیو گائوچو یا رونالدینهو شناخته شده، دلیل اینکه او را رونالدینیو - به معنای رونالدوی کوچک - صدا کردند سن کم و جثه کوچک تر او از سایرین بود.
گفته می‌شود که رونالدینیو از کودکی به فوتسال و فوتبال ساحلی علاقه داشت و استعدادش به همان‌جا برمی‌گردد. او در خانه با سگ‌هایش به نام‌های «بلا» و «بوم‌بوم»، تمرین دریبل می‌کرد.
رونالدینیو بازیکن همیشه خندان برزیلی نیز همیشه در زندگی شرایط خوبی که در زمین فوتبال داشت نداشته است. یکی از تکنیکی‌ترین بازیکنان جهان در حومه پورتو آلگره به دنیا آمد. بعد از حمله قلبی و درگذشت پدر او، زندگی او دچار تغییر و تحول شد ولی این تنها تکنیک و خلاقیت فوتبالی رونالدینیو بود که باعث شد خانواده او از نابودی کامل نجات پیدا کند. او در گرمیو توانست قرارداد حرفه‌ای امضا کند و خانواده‌اش را از بحران نجات دهد.
او که بازیکن فوتبال سابق برزیل است برای تیم‌های باشگاهی پارس سن ژرمن، بارسلونا و آث میلان، و تیم ملی برزیل بیشتر در پست هافک تهاجمی و گاهی در پست مهاجم بازی می‌کرد. رونالدینیو را یکی از بهترین بازیکنان نسل خود و حتی تاریخ فوتبال می‌دانند. رونالدینیو در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵، دو بار از سوی فیفا به عنوان بازیکن سال فوتبال جهان برگزیده شد.
یکی از ناگفته های زندگینامه رونالدینیو و دوران حرفه ای اش این است که سال ۱۹۹۳ در تیم جوانانی بود که در آن عضویت داشت، فقط در یک بازی هر ۲۳ گل تیمش را به تنهایی به ثمر رساند.
او با توانایی‌ها و دریبل‌های تکنیکی، خلاقیت، چابکی، شوت‌ها وضربه آزادهای با دقت و فنی، حرکات نمایشی و فریب دادن بازیکنان به شهرت رسید و گزارشگران فوتبال و هوادارن لقب «شاعر فوتبال» را به او دادند.
فوتبال حرفه‌اي
رونالدینیو ابتدا فوتبال حرفه‌ای را در باشگاه گرمیو برزیل شروع کرد و سپس در بیست سالگی به تیم پاریس سن ژرمن فرانسه پیوست و نیز پس از درخشش در این تیم در سال ۲۰۰۳ به بارسلونا اسپانیا انتقال یافت. او در دومین فصل حضورش با بارسلونا به قهرمانی در لالیگا رسید و جایزه بازیکن سال فوتبال جهان را دریافت کرد. او همچنین در فصل بعدی حضورش در قهرمانی بارسلونا پس از ۱۴ سال در لیگ قهرمانان اروپا ۲۰۰۵–۲۰۰۶ و قهرمانی دوباره در لالیگا نقش زیادی داشت. رونالدینیو پس از به ثمر رساندن دو گل انفرادی دیدنی در بازی الکلاسیکو، تبدیل به دومین بازیکن پس از دیه گو مارادونا شد که در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مورد تشویق و تحسین تماشاگران رئال مادرید قرار می‌گیرد.
رونالدینیو برای دومین سال پیاپی بازیکن سال فوتبال جهان و همچنین بهترین بازیکن سال اروپا شد. او پس از مصدومیت در سال ۲۰۰۸ به تیم آث میلان ایتالیا پیوست و در حالی که در این مدت درگیر حواشی شده و افت کرده بود، به برزیل بازگشت. او در مدت زمان حضور خود در تیم‌های فلامینگو و اتلتیکو مینیرو، قهرمان جام لیبر تادورس و بازیکن سال فوتبال آمریکای جنوبی در سال ۲۰۱۳ شد. نام او در فیفا ۱۰۰ (لیستی از بهترین بازیکنان ادوار فوتبال به انتخاب پله) قرار گرفته‌است.
در رده ملی رونالدینیو در ۹۷ بازی برای تیم ملی برزیل به میدان رفت و توانست ۳۳ گل به ثمر برساند. او یکی از بازیکنان تأثیرگذار در قهرمانی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۲ بود او از همان جا بود که به یک فوق ستاره تبدیل شد. در بازی مقابل انگلیس، رونالدینیو با ضربه آزاد از فاصله ۳۵ متری گلی را به ثمر رساند. همچنین درخشش او در کنار ریوالدو و رونالدو باعث شد تا به عنوان یکی از بازیکنان تیم منتخب جام جهانی انتخاب شود. او در جام کنفدراسیون ها ۲۰۰۵ با زدن سه گل در این رقابت‌ها و درخشش در مسابقه فینال، با برزیل به قهرمانی رسید تا مجموعاً با ۹ گلِ زده، بهترین گلزن تاریخ این رقابت‌ها شود.
در جام جهانی ۲۰۰۶، رونالدینیو و تیم ملی برزیل عملکرد ضعیفی داشتند و در مرحله یک چهارم نهایی در مقابل فرانسه که بعدا فینالیست آن جام شد، شکست خورده و از دور رقابت ها حذف شدند. طبق گفته خود رونالدینیو برزیل به زیدان باخت در واقع این وجود زیدان بود که فرانسه را تا فینال این رقابت ها رساند.
رونالدینیو در دو المپیک ۲۰۰۰ و ۲۰۰۸ نیز شرکت داشت و سه گل هم به ثمر رسانده است. برزیل در سال ۲۰۰۰ در مرحله یک چهارم نهایی در مقابل تیم ملی کامرون که بعداً قهرمان آن رقابت ها شد، شکست خورد و در سال ۲۰۰۸ مقام سومی و مدال برنز المپیک را به دست آورد.
وی بعد از جدایی از باشگاه فلومیننزه در سپتامبر ۲۰۱۸، دیگر به عضویت هیچ باشگاهی درنیامد و سرانجام در ژانویه ۲۰۱۸ از دنیای فوتبال کناره‌گیری کرد.
در ماه مارس ۲۰۲۰ رونالدینیوی ۴۰ ساله و برادرش در کشور پاراگوئه بعلت استفاده از گذرنامه جعلی برای ورود به این کشور توسط پلیس دستگیر شد. البته بنظر آنها در دام یک تاجر کلاهبردار افتاده بودند اما در نهایت دادگاه او و برادرش را به ۶ ماه زندان محکوم کرد که دو ماه آن در زندان و چهار ماه در بازداشت خانگی سپری شد.
او بعد از آزادی گفت: «امضا، عکس گرفتن و بازی فوتسال بخشی از زندگی من در زندان بود. من دلیلی برای متوقف کردن اینکار ندارم بخصوص با افرادی که همانند من روزهای دشواری را تجربه می کردند».