آبروی انسانها برایش مهم بود

از پيروزي انقلاب يك ماه گذشت. چهره و قامت ابراهيم بسيار جذابتر شده بود. هر روز در حالي که کت و شلوار زيبائي مي پوشيد به محل كار می آمد. محل کار او در شمال تهران بود. يک روز متوجه شدم خيلي گرفته و ناراحت است! کمتر حرف مي زد، تو حال خودش بود. به سراغش رفتم و با تعجب گفتم: «داش ابرام چيزي شده؟!» گفت: «نه، چيز مهمي نيست.» اما مشخص بود كه مشكلي پيش آمده. گفتم: «اگه چيزي هست بگو، شايد بتونم کمکت کنم.» کمي سکوت کرد. به آرامي گفت: «چند روزه كه دختري بي حجاب، توي اين محله به من گير داده! گفته تا تو رو به دست نيارم ولت نمی کنم!» رفتم تو فكر، بعد يکدفعه خنديدم! ابراهيم با تعجب سرش را بلند کرد و پرسيد: «خنده داره؟!» گفتم: «داش ابرام ترسيدم، فكر كردم چي شده!؟» بعد نگاهي به قد و بالاي ابراهيم انداختم و گفتم: «با اين تيپ و قيافه که تو داري، اين اتفاق خيلي عجيب نيست!» گفت: «يعني چي؟! يعني به خاطر تيپ و قيافه ام اين حرف رو زده.» لبخندي زدم و گفتم: «شک نکن!» روز بعد تا ابراهيم را ديدم خنده ام گرفت. با موهاي تراشيده آمده بود محل كار، بدون کت و شلوار! فرداي آن روز با پيراهن بلند به محل کار آمد! با چهره اي ژوليده تر، حتي با شلوار کردي و دمپائي آمده بود. ابراهيم اين کار را مدتي ادامه داد. بالاخره از آن وسوسه شيطاني رها شد.