از ابتدای پیدایش تمدن های مختلف، انسان به طور ناخودآگاه علاقه زیادی به سالم بودن و داشتن اندان متناسب و قوی بود و این احساس و نیاز تا به امروز ادامه داشته است. به طوری که از آن زمان تاکنون همواره در میان مردم افرادی بودند که تمام سعی خود را برای داشتن اندامی زیبا و ماهیچه ای می کردند.
سابقه ورزشهای پروش اندام به شکل کنونی به قرن 12 میلادی می رسد و حدود قرن 16 میلادی بود که این ورزش در نقاط مختلف دنیا توسط دمبل هایی که با چوب و استخوان درست می شدند انجام می شد که تفاوت چندانی با روشهای پرورش اندام امروزی نداشت.
حدود سالهای 1890 الی 1929 بود که پرورش اندام به صورت یک ورزش جدی و تجاری درآمد و طرفداران بسیاری را به خود جلب کرد و رقابت های بسیاری در جهان به خصوص در اروپا را به خود اختصاص داد. به طوری که داشتن اندامی ورزیده و زیبا جزء مزیت های شاخص افراد در انظار عمومی بود.
به جرات می توان گفت که اولین ورزشکار مشهور این رشته فردی بود به نام ایوگن سندو (Eugen Sandow) که به نام پدر پرورش اندام مدرن معروف شد. چرا که او علاوه بر آن که ورزشکار بود فعالیت های زیادی برای پیشرفت و نهادینه کردن این ورزش انجام داد. به عنوان مثال او یکی از ولین مجله های پرورش اندام به نام Physical Culture را منتشر کرد. او بود که برای اولین بار دمبل های فلزی را معرفی کرد.
در همین زمان که اولین وزنه برداری در سال 1891 در انگستان برگزار شد و 5 سال بعد اولین دوره این مسابقات بین کشور های اروپایی شکل گرفت و در سال 1896 نیز در بازی های المپیک آتن وزنه برداری به عنوان یک ورزش رسمی در کنار ورزشهای دیگر مطرح بود. 5 سال بعد سندو در رویال آلبرت هال لندن یک دوره مسابقه پرورش اندام برگزار کرد که بیش از 2000 تماشاچی را در سالن جمع کرد.
سندو به تدریج در حال کسب شهرت بود و کم کم انگلستان در حال تبدیل شدن به مرکز توجه این ورزش می شد. برنار مکفدین از علاقمندان این رشته در آمریکا بود که به انگلستان آمد تا روشی ابداعی خود برای قویتر و پهن تر کردن شانه را به معرض نمایش بگذارد. برنار با انتشار مجله ای به نام Physical Development جزء اولین افرادی بود که به تشریح فیگورهای مختلف این ورزش پرداخت.